ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Όταν πεθάνω, θα γίνω χειρουργός ν' ανατάμω τη Ζωή.
Θα σάς στείλω την αναφορά μου πεπλεγμένη σα μαγιάτικο στεφάνι.
Όσοι τρυπηθούν απ' τ' αγριόροδα
ας κοπιάσουν απ' τη δεξιά πάροδο κι ας πάρουν το πρώτο μπάρκο
       που θα βρουν
όπου βγάλει. Εκεί, εμείς θα περιμένουμε
κάθε λογής οι μορφωμένοι στην επιστήμη τής Ζωής:

θ α λ α σ σ ο μ α ι ν ό μ ε ν ο ι
   σ ε π α λ λ ο σ φ ρ η σ τ έ ς
       τ ο ξ ο υ ρ α ν ι ό π λ α σ τ ο ι
           η λ ι ο π ο τ ι κ ι ν α θ ι σ μ α τ ο μ ή σ τ ω ρ ε ς
              υ ε τ ο β λ ε μ μ α τ ο σ ι ω π η τ ή ρ ε ς

να πάρουμε το Παραμύθι απ' την αρχή
προικιά να γνέσουμε για τον γαλάζιο Γάμο
τον μέγαν Μίτο να ξεδιπλώσουμε σα λευκοσεντόνι.
Στέντορες, τού Ονείρου κύματος ιππότες
να κραυγάσουμε, πως επί τέλους, λίγο
εγχειρίσαμε ― αόριστα
αυτό το Τρέμουλο, αυτόν τον  Έρωτα!
 

ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΚΑΙΡΟ. Αναμφίβολα έρωτας δυνατός, αν όχι αμοιβαία αγάπη. Ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, όπως λένε, και φυσικά το γνώριζε πόσο τυχερός στάθηκε να βρεθεί μια τέτοια γυναίκα να τον σώσει. «Κράτα την γερά, μη σού φύγει!», συνήθιζαν να τού λένε· και κείνος χαμογελώντας, χωρίς να πολυδίνει σημασία, έσκυβε το κεφάλι κι ένευε σιωπηλά με τις χειρονομίες (τις θλιβερές) τού ανθρώπου που προσπαθεί να πείσει ― τέτοιες φιλοφρονήσεις, εννοείται, δίνονταν δύσκολα. [...]

[συνέχεια]